Jun Shan Yin Zhen (Srebrna Igła) Herbata Żółta

Ta delikatna żółta herbata pochodzi z Junshan, jezioro Dong Ting Hunan, charakteryzuje się aromatem fasoli, orzechów, mięty i jedwabistą teksturą. Po zaparzeniu liście herbaty stoją wdzięcznie pionowo w czajniczku. Ze względu na „żółknięcie” procesu produkcji herbata smakuje jak biała herbata o bardziej złożonym, ciepłym charakterze.

Junshan, jezioro Dong Ting

Krzewy herbaciane w Junshan rozwijają się dzięki gęstej mgle wytwarzanej przez jezioro Dong Ting, umiarkowanemu klimatowi o wysokiej wilgotności oraz otaczającej florze i faunie, które wzbogacają środowisko. W rezultacie żółte liście herbaty z Junshan są bogate w aminokwasy o gęstym i soczystym kształcie.

Profil smakowy

Suche liście herbaty mają zielonożółty odcień z pikantnym, głęboko zielonym aromatem. Paleta aromatów obejmuje nuty fasoli i orzechów, uzupełnione miętowym chłodem i jedwabistą konsystencją. Powstały trunek jest przezroczysty, prezentując delikatny odcień przypominający białe winogrona. Smak charakteryzuje się minimalną cierpkością i długotrwałym słodkim finiszem.

Żółknięcie / Meng Huang

Ten Junshan Yinzhen jest przetwarzany metodą znaną jako „żółknięcie” lub „meng huang (闷黄). Liście pozostają ciepłe i wilgotne, ale ulegają procesowi zwanemu „żółknięciem” polegającemu na owijaniu ich w specjalny rodzaj papieru. Ta technika pozwala liściom uwolnić i ponownie wchłonąć wilgoć. Ciepłe, wilgotne i zamknięte środowisko sprzyja dodatkowemu utlenianiu i może wywołać lekką fermentację. Po dniu lub dwóch liście są odwijane i proces można powtarzać aż do uzyskania idealnego poziomu zażółcenia. Na koniec herbatę suszy się, zazwyczaj poprzez pieczenie w niskiej temperaturze na węglu drzewnym.

Historia Junshana Yinzhen

Historycznie rzecz biorąc, uważa się, że za panowania dynastii Tang księżniczka Wencheng (文成公主) przynosiła herbatę Junshan w ramach wyprawy, kiedy wychodziła za mąż w Tybecie. Junshan Yinzhen stał się hołdem dla cesarza począwszy od okresu Wu-dai (907–960 ne), który nastąpił po dynastii Tang (618–907 ne), i nadal cieszył się szacunkiem w czasach dynastii Song, Ming i Qing. W czasach dynastii Tang nazywano ją „żółtymi piórami ogona” (黄翎毛), ponieważ po zaparzeniu żółte pąki, pokryte drobnym puchem, stały pionowo w szkle, przypominając żółte zębniki. Według książki „Cha Jing”, znanej również jako Klasyka herbaty autorstwa Lu Yu, nazywano ją „Piórami Ogonu Białego Żurawia” (白鹤翎), ponieważ herbatę tę uprawiano w Świątyni Białego Żurawia (白鹤寺). Zaparzony na wodzie ze Studni Białego Żurawia (白鹤井) przywoływał obraz białego żurawia chodzącego z wdziękiem po wodzie. Dodatkowo, ze względu na delikatny biały puch, zyskał miano „Igły Białego Puchu” (白毛尖). Ostatecznie za panowania dynastii Qing oficjalnie nadano mu nazwę Junshan Yinzhen.